قصه پُرغصه کارخانه قند ورامین/ تقلیل۶۰۰ کارگر به ۶۰ نفر

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها؛ علیرضا فرجی*: کارخانه قند ورامین با قدمت ۹۰ ساله به‌عنوان یکی از موتورهای محرکه اقتصاد دیار ۱۵ خرداد به‌حساب می‌آید.

بنای عظیم این کارخانه در دل محوطه‌ای بزرگ، در حاشیه خیابان شهید قدوسی شهر ورامین اولین توصیفی است که می‌توان درباره آن ارائه کرد. کنجکاوتر که می‌شوی و گذشته‌اش را که مرور می‌کنی، در تاریخچه‌اش آمده: احداث شده در سال ۱۳۱۳ و ثبت ملی شده در مهرماه سال ۱۳۸۱. تا اینجا به نظر می‌آید از بنا و محوطه‌ای ملی- تاریخی سخن می‌گویی که باید خودش و حریمش حفظ شود و برای نسل آینده بماند، اما مساله فراتر از اینهاست و این بنا و محوطه تاریخی ۸۰ ساله، یک مجموعه عظیم تولیدی است که تا همین چند سال پیش نان سفره ۵۰۰ تا ۶۰۰ خانواده کارگری را فراهم می‌کرد و چرخ ماشین‌آلاتش با تولید روزانه حدود ۷۰۰ تن قند و شکر نیاز استان تهران و بسیاری از نقاط کشور را تامین می‌کرد تا نیازی به واردات قند و شکر نباشد

اما از بهمن‌ماه سال ۱۳۹۳ این کارخانه به تیتر بسیاری از روزنامه‌ها و رسانه‌های کشور تبدیل شد و بیکاری ۴۰۰ کارگر این کارخانه در روزهای پایانی سال، نگرانی بسیاری از مسئولان و فعالان حوزه کارگری را برانگیخت.

در آن زمان مدیران کارخانه قند ورامین کمبود مواد اولیه برای تولید قند را علت بیکاری کارگران عنوان کردند، کارخانه تعطیل و بیش از ۴۰۰ کارگر باسابقه‌های چندین ساله بیکار شدند و این موضوع ناراحتی و نگرانی فعالان و کارگران این کارخانه را به همراه داشته است.

حل مشکل کارخانه قند ورامین در تأمین مواد اولیه لازم بیش از چند ماه به طول انجامید تا زمینه حضور مجدد کارگران بر سرکار فراهم شود.

اما در روزهای پایانی سال ۱۳۹۴، بار دیگر کارخانه قند ورامین تعطیل و کارگران این کارخانه از کار بیکار شدند و در این میان اظهارات متناقض مسئولان، سبب شده تا دلیل اصلی تعطیلی کارخانه مشخص نباشد.

سرانجام سال ۹۹ با انتقاد اصحاب رسانه نسبت به تعطیلی کارخانه قند ورامین در کنار تلاش علیرضا شمس در قامت دادستان، پیگیری‌ها به بازگشایی این مجموعه در تیرماه ۱۴۰۰ منجر شد و مالک کارخانه در حضور نماینده دستگاه قضای استان تهران، امام جمعه موقت، نماینده مردم در مجلس، فرماندار وقت و دیگر مسئولان؛ به کارگیری ۲۰۰ کارگر با تولید روزانه ۷۰ تن را وعده داد ولی بعدها مشخص شد ۲۰ نفر که بخشی از آنها بازنشسته هستند، تنها به بسته بندی شکر مشغولند.

حال پس از گذشت دو سال همچنان این روند ادامه دارد و تعهدات نه اینکه اجرا نشد بلکه داستان در حد وعده باقی ماند و خبری از فاز دوم که نشد حتی نه کارگری افزایش یافت و نه تولید و هیچ مسئولی پیگیر ماجرا نشد تا دیگر این قصه پر غصه روایتگری نداشته باشد.

اما از سرگیری مطالبات توسط برخی رسانه‌های دشت ورامین در کنار اظهار نظرهای امام جمعه موقت ورامین و تاکید استاندار تهران مبنی بر پیگیری موضوع، هزاران خانواده را امیدوار به فعالیت دوباره کرده است.

باید اشاره داشت در گذشته‌های نه چندان دور ۶۰۰ کارگر از این کارخانه ارتزاق می‌کردند و در حدود ۲۰۰ جوان نیز در مجموعه ورزشی فعالیت داشتند.

اما اکنون این کارخانه بزرگ و با قدمت تنها با تردد روزانه ۶۰ نفر از عوامل اداری، اجرایی، کارگر و مالکان، تصویری غم انگیز از داستانی پرماجرا را روایت می‌کند تا فقط اندوه را نصیب شهروندان، بی تفاوتی را برای مسؤولان شهر و نیشخند را به صاحبان کارخانه منتقل کرده باشد.

و این داستان همچنان ادامه دارد…

*خبرنگار و فعال رسانه